დაუსრულებელი სტატია..

ღრუბლიანი ამინდი იყო....
რედაქციაშიც საქმე აღარ იყო.....წვიმდა მაგრამ,მაინც ზღვის სანაპირობზე გასეირნება გადავწყვიტე..იქნებ მუზა მომივიდეს და რამე საინტერესო სტატია დავწერო თქო,თუმცა როგორც დანიშნულების ადგილს მივაღწიე,იმედები მაშინვე გამიქრა-ქარი იყო და ზღვა ისე ღელავდა წყლის შხეფები 5 მეტრის დაშორებითაც მწვდებოდა....
ესეთ დროს ფიქრისთვის საუკეთესოა დროა,მაგრამ ჟურნალის მომავალი გამოშვებისთვის სასწრაფოდ თემა მქონდა დასაწერი და ერთადერთი რაზე ფიქრიც შემეძლო სულელური სიუჟეტები იყო მოძველებული სცენარით და ერთმანეთში არეული პერსონაჟებით......არა არა ჩემს საყვარელ საქმეს და შემოქმედებას უაზრო და უშინაარსო მოთხრობით ვერ ''დავაბინძურებდი''...როგორ მინდოდა რამე კარგი ნაწარმოები,ბოლოში ავტორად თიკო *********** რომ წერებოდა,მაგრამ[ეჰ ისევ ეს მაგრამ]....
მაგრამ ყველაფერი ისე არ მოხდა როგორც მეგონა ^^ მართალია საშინელი ამინდი იყო სანაპიროზე სეირნობისთვის,მაგრამ ერთი გოგონა დავინახე ზღვასთან ახლოს-გამიკვირდა როგორ არ სცივა თქო [საკმაოდ შეუფერებლად ეცვა ესეთი ამინდისთვის]..
მასთან მისვლა და დალაპარაკება გადავწყვიტე...როგორც კი ერთი ნაბიჯი გადავდგი,ქარი სახეში მეცა და წყლის წვეთებმაც არ დააყოვნეს,მაგრამ რაც უფრო ვუახლოვდებოდი,მით უფრო მიტაცებდა ის აზრი,რომ შეიძლებოდა ამ გოგოსთან ლაპარაკს ჩემთვის რამე სარგებელი მოეტანა [სარგებელი-იქნებ რამე საინტერესო გავიგო-თქო]...

-კარგად ხარ?
[პასუხი არ ისმის]
თუმცა დიდხანს არ მომიწია ლოდინი,როცა დაინახა რომ მის გვერდით დავჯექი შემომხედა...[მისი სახე ძაალიან მეცნობოდა თუმცა ვერ ვიხსენებდი საიდან ``]...
-დავიჯერო ეს ვინმეს აინტერესებს??
-ალბათ კი რადგან შეგეკითხე...აქ რას აკეთებ?
-რავიცი საავადმყოფოს მაინც ჯობია )))
-საავადმყოფოში იყავი??
-ალბათ უკვე მეძებენ..
ამას ნამდვილად არ მოველოდი,ჩემი რესპოდენტი საავადმყოფოდან გამოქცეული იყო [პირველად ჩემს კარიერაში].ისღა დამრჩა გასარკვევი ფსიქიატრიულიდან ხომ არა...
-გასაგებია,ესეიგი საავადმყოფოდაც გამოიქეცი და რატომ?
-რომც გითხრათ თქვენ ვერასოდეს გაიგებთ ^^
-მაქსილამურად შევეცდები თანაც აქ მარტო ჩვენ ვართ,თანაც ძალიან მინდა ვინმეს მოსმენა ^^
-კარგით,ოღონდ ბოლომდე უნდა მომისმინოთ და არავითარი გაკიცხვა და საყვედურები [ეგენი სხვებისგანაც მეყოფაო ალბათ უნდოდა ეთქვა]
-კარგი გისმენ )))
ერთი სული მქონდა როდის დაიწყებდა,მაგრამ ეს არსება არ ჩქარობდა,ალბათ აზრებს ალაგებდა.მე ყოველ შემთხვევაში ჩემი დიქტოფონი ჩავრთე...გული მიგრძნობდა საინტერესო ისტორიას მოვისმენდი და როცა პირველი პირისგან გესმის,წერა ადვილია..[აღარ იწყებს?? უკვე 5 წუთია ტყუილად მაქვს ჩართული...ააა აი როგორც იქნა]

-ადვილი ბავშვობა არ მქონია-პირიქით,მამ ლოთი,დედა თავის თავში დაუკმაყოფილებელი არსება...სულ ჩხუბობდნენ...მე კი ჩემს ოთახში გამოკეტილი ვიჯექი და ვუსმენდი ყვრილს...ტირილს...მსხვრევის ხმას...თითქოს ჩემთვის ეს მნიშვნელოვანი უნდა ყოფილიყო,მაგრამ სულ ერთი იყო...თუ გგონიათ რომ მათ ჩხუბში ჩავერეოდი და ბანალურად,ცრემლებით დავიწყებდი მათ გაშველებას,ცდებით....მე მარტო,ჩემს ოცნებებში ვცხოვრობდი ^^ სკოლაშიც არ მქონდა მაინცდამაინც სახარბიელო მდგომარეობა,არც ბავშვებისგან..არც მასწავლებლებისგან...მათ უცნაური ვეჩვენებოდი..ყველასგან  მოწყვეტილს,განდეგილს მეძახდნენ...ეს ალბათ იმის ბრალი იყო,რომ ყოველ წელს,ჩემი საუკეთესო მეგობარი ბოლო მერხი იყო...ბავშვებს ხშირად უხდებოდათ გაკვეთილზე ჩემი გამოღვიძება...თუმცა არასოდეს მეძინა...მეცხრე კლასიდან ნელ-ნელა მივიწყებული გავხდი...სკოლაში იშვიათად თუ გამოვჩნდებოდი ხოლმე...ნარკოტიკი...ალკოჰოლი...სიგარეტი..ქუჩაში მცხოვრები მეგობრები...მთვარის შუქით განათებული სასაფლაო..და სახლისკენ მიმავალი გზა...მშობლები მეძებნდნენ....არ მინდოდა ...ისინი ვერასოდეს გამიგებნენ..თითქოს ზრუნავდნენ...მე მათი ზრუნვა არ მჭირდებოდა...ერთადერთი რაც მინდოდა ის იყო,რომ თავი დაენებებინათ...მინდოდა მომეკლა,ასე დავისვენებდი...დავისვენებდი ყველანაირი მოვალეობებისგან.. ეს იქნებოდა სრული თავისუფლება,რომლისკენაც ასე მივისწრაფოდი^^... 
მაგრამ მაინც კარგი იყო ასეთი ცხოვრება...მარტოობა,როდესაც უამრავი ხალხის გარემოცვაში ხარ..მკვდარი,მაგრამ ისევ ცოცხალი...როცა ძალით სუნთქავ..მართლაც რომ ყველასგან მოწყვეტილი..ხანდახან ისეთი გრძობაც მეუფლებოდა,თითქოს ცხოვრების რაღაც ნაწილებს ვკარგავდი...არ ვაღიარებდი..უბრალოდ არ ვიჯერებდი...
მაგრამ მალე მორჩა თავისუფლებაა..
ერთ ''მშვენიერ'' დღეს,კიარადა დილას თეთრ ოთახში გავიღვიძე...ბანალურად ჟღერს მაგრამ სიმართლეა....თეთრი ხალათები..ყვირილი..ტირილი...ჰაერში გასროლილი ფრაზები...რაღაც სისხლი და მკვლელობა ახსენეს...ჩემს ვინაობას  მეკითხებოდნენ (ისე ჯობდა ჯერ გავერკვიეთ რა ხდებოდა)...
მეკითხებოდნენ რატომ ჩავიდინე ეს დანაშაული..რა დანაშაული??ვიღაცაში ავერიე..თან ვითომ მაწყნარებდნენ არაუშავს ყველას თავისი პრობლემები აქვს,აქ არაფერი გემუქრებაო..ჩვენ დაგეხმარებითო...
-თვენი დამხარება არ მჭირდება...გაეთრიეთ...გამიშვით აქედან!
ერთმანეთს გადახედე...და გავიდნენ..გარეთ ნაბიჯების ხმასთან ერთად მათი ლაპარაკიც გავიგონე
-საბრალო,გიჟია...ასე რომ არ იყოს ამას არ გააკეთებდა...რა საშინელებაა...საკუთარ სახლში..საწალი მისი ნათესავები რა დღეში იქნებიან...კი თქვეს ბედნიერი არ ყოფილაო,მაგრამ მადლობის მაგივრად...არა არა...
მეტი ვეღარაფერი გავიგე..რაღაც უაზრობას ამბობდნენ...
მე კუთხეში დავჯექი და ვცადე მეხსიერებაში აღმედგინა ბოლო ერთ თვეში მომხდარი მოვლენები...თუნდაც გუშინდელი დღე...ჰეროინი..ბედნიერება...მეგობრების სიცილი..გართობა..თითქოს ყველაფერი ჩვულებრივად იყო,მაგრამ რაღაც მტანჯავდა...ალბათ ის,რომ უაზროდ მაბრალებნდნენ მკვლელობას....
-რა? მანდვილი დამნაშავეები დაკარგეთ?? რაღაც გეშლებათ...საცოდავებოო...ჯერ თქვენ თავს დაეხმარეთ...
ისევ სიჩუმე....
ყველა ტყუის...ყველა იგონებს....ყველა ვიღაცას ეყრდნობა...ვიღაცის ეშინიათ...მე თქვენ არ გგავართ....მე თქვენი არ მეშინია...
დრო გადიოდა და ვხვდებოდი რომ სამყაროს ნელ ნელა ვუახლოვდებოდი...ვხდებოდი ისეთივე მონა როგორიც სხვა იყო...ვიჯერებდი ტყუილებს...სისულელეებს...უაზრო ბრალდებებს....ჩემს ფანტაზებში ისევ ადამიანი ვიყავი...მართალია მონა,მაგრამ ადამიანი...და არა ცოცხალი გვამი...ოთხ კედელს შუა გამოკეტილი....
მაგრამ გამოვიქეცი..გამოვიქეცი უაზრო ადგილიდან....იქ გავიქეცი,სადაც ზღვა საუკეთესო დამაწყნარებელია...ჰეროინის შემდეგ.....არ ვიცი ამ ყველაფრის შემდეგ რამდენი დრო გავიდა,მაგრამ...მე...ახლა ვხვდები რომ,რასაც იქ ამბობდნენ...ის სიმართლე ყოფილა...მე..მე მოვკალი...ერთი წუთით!ეს რაარის??

მგონი დიქტოფონი დაინახა...რა იდიოტი ვარ ჩანთაში მაინც ჩამედო :&...
-ააა რა თქმა უნდა,როგორ ვერ მივხვდი,თქვენ ჟურნალისტი ხართ! 
ჩემი პროფესია ისეთი ზიზღით წარმოთქვა,დანაშულის გრძნობამ შემაწუხა რაღა მაინცდამაინც ჟურნალისტი ვარ თქო :((((
-თქვენ ჟურნალისტები საშინელი ხალხი ხართ...სხვა ადამიანების ისტორიებს ისმენთ,რომ შემდეგ სტატიები წეროთ....
სხვისი უბედურება თუ ბედნიერება,გრძონებები და ყველაფერი პირადული სააშკარაოზე გამოგაქვთ რომ ამაში ფული აიღოთ...რა საინტერესოა დაფიქრებულხართ როდესმე რომ ამით დანარჩენებს ტკივილს აყენებთ??იქნებ პირველ გვერძე დამიბეჭდოთ???ააა ჩემი ფოტოსურათიც გჭირდებათ? რა პრობლემაა როგორ დავდგე?? აა მართალი ხართ ჯობია მაშინ გადამიღოთ როცა ვტირი,იქნებ რომელიმე გადაცემაშიც მომიწვიოთ???
როგორ მინდოდა ესეთი სარკაზმი შემეჩერებინა მაგრამ ის მართალი იყო...
მოულოდნელად დიქტოფონი ხელიდან გამომგლიჯდა და აღელვებულ ზღვაში გადააგდო....ნელ ნელა ვრწმუნდებოდი რომ ფსიქიკურად დალაგებული არ იყო...გული დამწყდა.ესეთი ნაშრომი ზღვამ ჩაყლაპა,მაგრამ ჩემ მეხსიერებას არასოდეს დაავიწყდებოდა...
ჩემი უცნობი ''მეგობარი'' ამ დროს ადგა და გაიქცა...ვეცადე ბოდიში მომეხადა მაგრამ როგორ დამეძახა...არც იხედებოდა...ნეტა რა ერქვა??
-მოიცა შენ ამ ყველაფრის მერე აპირებ ეს თემა მაინც გამოქვეყნო???-ჩემი ქვეცნობიერი ისევ არ ისვენებდა....ახლა ამ შინაგანი ბრძოლისთვის არ მეცალა
-მოკეტე!-მოკლედ მოვუჭერი...თუმცა მაინც არ ჩუმებოდა,ისევ მაკრტიკებდა [როგორც ყოველთვის]...
არ მახსოვს რამდენი ხანი ვიჯექი ქარში და სიცივეში გაუნძრევლად,მაგრამ როცა გონზე მოვედი სიცივე ძვლებში მატანდა...როცა წამოვდექი თითქმის დავეცი,იმდენი ხანი ვიჯექი უმოძრაოდ...
ერთი სული მქონდა სახლამდე მიმეღწია...ეს ისტორია ისეთი არარეალური იყო,დილით გაღვიძებულს სიზმრად მომეჩვენებოდა...არა ახლავე უნდა დამეწყო წერა...
ერთი ფურელი ავიღე,მერე მეორე...ხაზები ისე სწრაფად ივსებოდ გამიკვირდა კიდეც როდიდან ვწერ ესე ჩქარა-თქო...უკვე 2 საათი იყო [ღამის],5 წუთის შემდეგ [მე 5 წუთად რომ მომეჩვენა],5 სრულდებოდა...
გათენდა..ვერც კი გავიგე როგორ....ახლა ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი სიზმარი არ იყო...არ ერთი სიტყვის გადაკეთებას არ ვაპირებდი...
ტელევიზორი ჩართული იყო..როგორც ყოველთვის 10 საათიანი საინფორმაციო გამოშვება გადიოდა...ტელეწამყვანის წვრილმა და აუტანელი ხმა მთელ სახლში ისმოდა...
-სუიციდის კიდევ ერთი შემთხვევა...24 წლის ახალგაზრდა გოგომ თავი ზღვაში დაიხრჩო.მაშველებმა იგი დილის ექვს საათზე აღმოაჩინეს..გამოძიება უკვე აღძრულია..ახლა კი პირდაპირ ეთერში გვერთვება....
ეს იყო ყველაზე საშინელი და ძლიერი გრძნობა რაც კი როდესმე განმიცდია....თავს დამნაშავედ ვთვლიდი...ერთ ადგილას ვერ ვჩერდებოდი...ვერც კი ვამჩნევდი ცრემლები როგორ მცვიოდა თვალებიდან ^^ მე ამას ვერასოდეს წარმოვიდგენდი ((( მაგიდაზე,ჩემგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით ის ფურცლები ეწყო,რომელზეც ჩემი უცნობი მეგობრის ისტორია თავიდან ბოლომდე,სიტყვა სიტყვით იყო აღწერილი...არც კი მიფიქროა ისე შევყარე ქაღალდები ბუხარში...

იწვოდა...იწვოდა თემა...იწვოდა ჩემი სანუგეშო ნამუშევარი....იწვოდა მტკიცებულება....იწვოდა გრძნობები....რომელთა კრიტიკის დაფაზე გამოტანასაც ასე შეუბრალებლად ვცდილობდი...იწვოდა გუშინდელი დღე....მაგრამ რამდენჯერაც არ უნდა დაიწვას...დაიფერფლოს...ან დაიხიოს ეს ფურცლები,ჩემს მეხსიერებაში სამუდამოდ დარჩება უცნობის სახე და ნაამბობი რომელსაც ვერავის ვერასდროს იხილავს პირველ ან მეორე გვერძე...
ამ წამს ჩემს მეხსიერებაში ამოტივტივდა ის უცნობი ''მარგალიტი'' რომლის გახსენებასაც ასე ვცდილობდი გუშინ სანაპიროზე...
[ნაწყვეტი ჩემი ერთი გამოკითხვიდან]
-როგორია თქვენთვის ბედნიერი ცხოვრება??[12 წლის გოგო შემრჩა ხელში]
-არ არსებობს ბედნიერი ცხოვრება,არსებობს მხოლოდ ბედნიერი წამები ^^
ის იყო....ახლა გამახსენდა საიდან მეცნობოდა მისი სახე...ასეთ პასუხს 12 წლის ბავშვისგან არ ველოდი...ის მაშინვე დარჩა ჩემს მეხსიერებაში...და სამუდამოდ დარჩება როგორც ჩემი შეცდომა...და დაუსრულებელი სტატია...


PS. იდეის დამუშავებაში დახმარებისთვის და სურათებისთვის მადლობას ვუხდი კევას ^^